Lotët e nënës
Ishe qielli im, isha deti yt,
kur buzëqeshje ti, më shkëlqenin syt’.
Vrenjtur kur më rrije,
unë mblidhja dëshpërimin,
për engjëllin tim, kërkoja shërimin.
Kur hapej qielli dhe ndriçonte sërish,
unë dhe ti qëndronim përbri,
flisnim e qeshnim me plot dashuri.
Ç’të të them o bir, tani që nuk je,
kam mbledhur shuk dhimbjet,
lotët rrëke,
zorrët e barkut kujt t’ia rrëfe’?!
Jetëzeza nënë, me zemër copëtuar,
të fala qiellit nga deti i trazuar!
© Xhemi Hajredini
Strugë, 29 tetor 2020
