T’ju vijë keq, për atë komb, që vesh rrobat, që nuk i endi vetë, që ha bukën, që nuk e korri vetë.
T’ju vijë keq, për atë komb, që duartroket njeriun e dhunshëm, si të jetë hero dhe që quan bujar, pushtuesin e madh.
T’ju vijë keq, për atë komb, që nënvlerëson epshin e ëndrrave të tij dhe që, megjithatë u përulet atyre, sapo zgjohet nga gjumi.
T’ju vijë keq, për atë komb, që nuk e ngre zërin, përveçse në tubime vdekjesh, që nuk krenohet, përveçse brenda rrënojave të tij, që nuk ngre krye, përveçse kur ta shohë kokën midis shpatës dhe drurit.
T’ju vijë keq, për atë komb, udhëheqësi i të cilit është dinak, filozofi i tij, magjistar dhe arti i tij Art arnimesh dhe vjedhjesh.
T’ju vijë keq, për atë komb, që e mirëpret udhëheqësin e ri me tinguj borish dhe e përcjell me thirrje sprovash, deri sa të presë me thirrje borish përsëri, një tjetër udhëheqës.
T’ju vijë keq, për atë komb, të diturit e të cilit, heshtën për vite me rradhë dhe burrat e fuqishëm janë ende foshnja.
T’ju vijë keq, për atë komb, që u bë copa-copa dhe që çdonjëra prej tyre u quajt KOMB.»
{ Khalil Gibran }
