Urim SALIHU
Akoma është dimër edhepse dita ka nisur të zgjatet si dhimbja e gjithë atyre jetëve të humbura në Rramanli.Lodhesh duke i numëruar derisa të arrish tek shtata dhe imagjino sa përmasa mund të ketë dhimbja .Aty për një cast ndalesh dhe kujton se një fije peri secilin prej nesh e ndan prej vdekjes dhe ne kuptojmë se jemi të përjetshëm .Aty ndalesh dhe kujton se shtatë shpirtëra të pastër kanë ikur përgjithmonë në këtë pranverë ku të mbytin pandërprerë kujtimet për ta dhe melankolia .
Sapo fillon të bindesh se ke humbur njërin njeri të shtrenjtë,ndoshta dy prej tyre , humb një tjetër dhe pastaj sërish një tjetër dhe numri arrin në shtatë i fundit prej të cilëve iku sot duke iu nënshtruar plagëve .
Kjo është jeta me mizoritë e saj që duke frymuar na bën të mendojmë se vërtetë ajo është e bukur ndonëse e shkurtër por mbaron një ditë .Mbaron dhe të duket se është si të hapësh dhe mbyllësh sytë dhe po aq sa vetëm disa sekonda më parë ata ishin plot jetë , frymëmarrje ,ëndrra ,pasione për të ardhmen dhe vetëm një shpërthim , ndali gjithcka , më saktë shuajti gjithcka.Pastaj ra një heshtje funebre dhe mes viktimave të para që ishin fëmijët ,bota u ndal sic u ndalën të rrahura e zemrave të njoma të tyre.
Janë shtatë prej tyre që një shpërthim mizor ndali cdo gjë , mes të cilëve tre shpirtëra të ciltër fëmijësh .Vëlla e motër shkuan kaq herët në rrugëtimin e gjatë drejt parajsës dhe na shikojnë prej atje sa të thyer jemi ne që sado jeta na përplas me njëri-tjetrin sërish ne ndjejmë si qenie njerëzore dashuri për të ikurit .
Lamtumirë o njerëz të mirë dhe të pafajshëm që do na mungoni në secilën stinë .
