Urim Salihu
Ju do të merrni frymë përsëri sepse fëmijët s’mund ta pranojmë se ata nuk jetojnë më. .Buzëqeshjet e Fetijes dhe Fatlumit do të vazhdojnë .Ato do ndjehen mes zbrazëtirës ,mes kësaj pranvere që po vjen plot kob dhe zi.Buzëqeshjet e tyre do ndjehen në ato banka të zbrazura ku rrinin ata,sepse buzëqeshjet e fëmijëve nuk shuhen asnjëherë,dëgjohen thellë diku .Fëmijët nuk kanë xhelozi dhe urrejtje,ata dijnë vetëm të buzëqeshin dhe sado që fshati Rramanli është në zi si gjithë ne të tjerët ,përsëri një dashuri e madhe e tyre mbetet përgjithmonë ,mbetet një kujtim i përjetshëm .
Njerëzit nuk vdesin kurrë menjëherë.Vetëm kur i harrojmë ata bëhen të tillë .Ata fëmijë në atë mëngjes të kobshëm të së hënës ,vazhdojnë të zënë mendimet tona që këtë rast na këputin nga trishtimi dhe na dhemb zemra për t’a.Mes shumë pyetjesh dhe asaj që e përcakton dikush tjetër ,na mbysin pandërprerë mendimet ,përse duhej të ishin ata fëmijë ,përse duhej kaq shpejt të iknin përgjithmonë ?!Fatlumi dhe Fetija ishin dhurata të çmuara dhe prindërit do t’i tretë melankolia e pranverës që pas pak do vijë me boshllëkun e tyre që se mbulon dot asgjë .Një vrimë e madhe e shpirtit është hapur dhe a ka kuptim më jeta .A ka më forcë njeriu të ngritet dhe të vazhdojë të jetojë pa dashuritë më të shtrenjta.Mundohesh ditët t’i mbushësh me kujtimet më të bukura të të jetuarit bashkë me t’a,por mungesa e tyre është rrënuese.Djeg deri në thellësitë më të mëdha dhe aty e kupton sa mizore është jeta.Sa e padrejtë është po aq sa e shkurtër si ëndrrat e këputura në mes të Fatlumit dhe Fetijes që nuk do luajnë më bashkë kurrë por bashkë shkuan në parajsë pranë Zotit që i do këta krijesa të pastra .
Akoma pa kaluar një decenie nga jeta e tyre e njomë dhe e pastër ,jeta u ndal sakaq.
Një shpërthim mizor ,fatal u ndali përgjithmonë frymëmarrjet dy jetëve të njoma që tragjedia nuk i la të rriten .
Ata u nisën fluturimthi tek një vend i ngrohtë ,plot dashuri siç janë mikëpritjet e çdo daje që do më shumë se çdo gjë nipërit dhe mbesat e tyre por ai ishte udhëtimi i tyre i fundit .
Atje ku kishin kaluar netët më të bukura të fëmijërisë së tyre , këtë herë ishte vdekja që i priste aty matanë,e heshtur dhe e ftohtë , që shuajti jetët e vlefshme të tyre , të dy trupave të njomë që e bëri të trishtë këtë shkurt dhe na heshti të gjithëve .S’kemi forcë të themi asgjë.Ata që e dijnë se deri ku mund të të godasin deri në palcë vdekjet e fëmijëve e ndjejnë këtë dhimbje që t’i merr ditët ,t’a këput shpirtin .Secili te ata fëmijë pa fëmijët e tyre dhe s’kemi forcë asnjëri t’a rrëfejmë se si dy fytyra prej engjulli nuk janë më por ngjajnë me njerëzit që sapo kanë ikur.Aty ishin dhe aty nuk janë më.
Në tragjedinë në fshatin Rramanli gjithashtu u shua edhe një jetë tjetër fëmijërore Suejla Bajrami 11 vjeçe dhe kryefamiljari Shaip Alimi 58 vjeç, nuk mundi t’i mbijetoj plagëve .
