Eliza Reçi
Eshte me shume se tragjedi kur jeta i merret atij qe sapo e ka filluar. Mbarojne endrrat ,mbaruan ndjenjat, mbaroi e ardhmja dhe ska me frymemarrje.. zhduket gjithcka pervec dhimbjes ,dhimbja po qendron e po shtohet cdo dite e me shume. E cfare ardhmerie te sigurojme ne ne nje vend te tille kur ke frike te dalesh ne rruge sepse lufta per pushtet dhe para te ndyta ka triumfuar. Te kesh frik te jetosh ne vendin tend, sepse sot nuk ta ben gjemen i huaji si dikur, sot ta ben i joti! Dikur shqiptaret vriteshin nga te tjeret per nderin dhe kombin ,per te ruajtur gjakun dhe token e sot.. Sot po zhduket jeta, duke perfunduar pas hekurave e nen dhe! Te perjetosh kete dhimbje nga shqiptaret te veshur me suite ne karriket e parlamentit te cilet me veprimin dhe mosveprimin e tyre i sollën shqiptaret e ne nje gjendje qe armët t’i drejtojnë edhe ndaj njeri-tjetrit e te vrasin per fitime personale e per te fituar pushtet. Kjo eshte gjendja aktuale me te cilen po perballemi.Duamte jetojme ne vendin tone ,te shkollohemi per te sjellur ardhmeri .Perfundimisht te mos frymezohemi nga askush e sidomos ne si rini te mos frymëzohemi nga ato karrike pushteti te lidhura me krimin me fije te dukshme dhe te padukshme pavarësisht qe cdo dite perballesh me realitetin qe prodhojne keto fije te inkriminuara. Kjo eshte ajo me cfare po përballemi nese ne nuk mundohemi ta ndryshojme edhe ne te gjithe do te jemi viktima te këtij reliteti .
