Ali Ahmeti
Dy gushti i vitit 1903 ishte përpjekje e përbashkët e shqiptarëve, maqedonasve dhe të tjerëve për liri dhe barazi.
Ky sunim u realizua nëpërmjet të bashkëqeverisjes dhe ndarjes së barabartë të përgjegjësive për ta drejtuar popullin para 122 viteve.
Sot, dy gushti na gjen në rrethana përballë njëri tjetrit e jo bashkë me njëri tjetrin si dhe me tendenca margjinalizuese dhe të ushtrimit të supremacisë etnike.
Pas vitesh e dekadash kontribut për barazi dhe ndarje të përgjegjësive, sot po shumëzohemi me zero në zbatimin e politikave qeverisëse, në punësimet, në diplomaci, në siguri e shëndetësi, në kulturë e arsim, shëndetësi e ekonomi, integrim europian, dhe kudo.
Marrëveshja e Ohrit, e cila paraqet manifest modern të Krushevës, po tentohet që të zhbëhet, duke larguar gjuhën shqipe nga çdo përdorim zyrtar dhe duke cënuar ligjin me drejtësi selektive dhe të dirigjuar, duke larguar flamurin kombëtar shqiptar, duke e anuluar edhe Balanserin dhe Badinterin si garanca për parandalim nga majorizimi dhe mbivotimi, duke mosnjohur rezultatet e regjistrimit të popullësisë dhe duke promovuar politika shtetërore monoetnike me doktrinën “përsëri e ytja”.
Ky devijim pas 122 viteve nga manifesti i bashkësisë në Krushevë, dhe në vigjilje të 24 vjetorit të Marrëveshjes së Ohrit, vie edhe si rezultat i nënshtrimit ndaj këtyre politikave dhe tendencave të një grushti shqiptarësh, pa vullnetin e popullit, pa dijen dhe guximin për të qeverisur dhe pa program e bosht kurrizor për të prirë, por vetëm me përcaktim e verbër pushtet-dashës që të ulen në kolltuqet të cilat ua mundësoi padroni e jo populli në zgjedhje të lira dhe demokratike.
Të dashur bashkëqytetarë, shqiptarët janë përcaktuar për shtet unitar dhe Maqedoni të veriut të përbashkët dhe të drejtë e të barabartë për të gjithë, partnere në NATO dhe anëtare e Bashkimit Europian.
Çdo gjë tjetër që dëgjoni nga kushdo tjetër është propagandë për ndasi dhe qeverisje duke instaluar frigë fiktive tek qytetarët.
Ta respektojmë njëri tjetrin, ta konsiderojmë dhe punojmë që të jemi të barabartë me njëri tjetrin, të punojmë bashkë pa e konsideruar këtë vend si i yti a po i imi, por i joni!
—
На 2 август 1903 година, Албанците, Македонците и другите заедници се обединија во заедничката борба за слобода и еднаквост.
Целтта беше остварена преку заедничкото владеење и еднаквата поделба на одговорностите за предводење на народот пред 122 години.
Денес, 2 август нè наоѓа не заедно, туку едни наспроти други, со тенденции за маргинализација и наметнување на етничка супремација.
По децении придонес за еднаквост и праведна поделба на одговорностите, денес се множиме со нула во спроведувањето на владините политики, во вработувањата, дипломатијата, безбедноста, културата, здравството, образованието, економијата, европската интеграција, и насекаде.
Охридскиот договор, кој претставува модерен Крушевски манифест, се обидуваат да го укинат, преку исклучување на албанскиот јазик од службена употреба, преку селективна и политички диригирана правда, преку отстранување на албанското национално знаме, преку укинување на Бадентеровото мнозинство и балансерот како механизми против мнозински диктат, непризнавање на резултатите од пописот, и промовирање на државни политики базирани на моноетничката доктрина – „повторно твоја“.
Ова опасно отстапување од манифестот на заедништвото од пред 122 години и во пресрет на 24-годишнината од Охридскиот договор, е резултат и на поданичкиот однос на една мала група Албанци – без амин од народот, без знаење и храброст за управување, без програма и без рбет да предводат, туку со единствена мотивација на слепата желба за власт, седнување во фотелји што им ги обезбеди падронот, а не народот преку демократски избори.
Драги сограѓани, Албанците се определени за унитарна и заедничка Северна Македонија – праведна и еднаква за сите, партнер во НАТО и идна членка на Европската Унија.
Сè друго што ќе слушнете од кој било друг е само пропаганда за поделби и владеење преку инсталирање на лажен страв кај граѓаните.
Да се почитуваме меѓусебно, да се вреднуваме, да работиме за еднаквост и заедништво, и да престанеме да го третираме овој дом како „твој“ или „мој“, туку како наш!
