Ka njerëz që qajnë lehtësisht me filmat, të tjerët kanë turp të tregojnë emocionet e tyre, veçanërisht meshkujt, sepse mendojnë se lotët do t’i copëtojnë, një absurditet seksist pa asnjë bazë. Megjithatë, e vërteta është se të qash kur sheh një film nuk është shenjë e dobësisë, përkundrazi, tregon se personi është psikologjikisht më i fortë. Të qash nuk është turp.
Kjo është një shenjë e njerëzimit që tregon një emocion, mund të jetë trishtim, lumturi, zemërim, nostalgji, mbi të gjitha, një simptomë e ndjeshmërisë. Dhe njerëzit si këta priren të jenë socialisht më efektivë.
Ne qajmë me filmat sepse jemi empatikë
Kur personazhet e një filmi janë të përfaqësuar mirë, ne tentojmë ta vendosim veten në lëkurën e tyre, për të parë realitetin nëpërmjet syve të tyre. Gjithkush, në nivele të ndryshme, kërkon identifikimin në kinema.
Studimet e kryera duke përdorur neuroimazhe funksionale kanë zbuluar se truri ynë lidhet pothuajse me karakterin me të cilin identifikohemi, pasi ne aktivizojmë të njëjtat fusha të trurit në lidhje me atë që karakteri po bën, të njëjtat zona që ai po përdor për të kryer për shembull, të njëjtën ecje, kërcim ose përplasje.
Kjo gjë ju lejon gjithashtu të kuptoni situatën dhe pikëpamjen tuaj si dhe të përjetoni të njëjtat gjendje emocionale. Natyrisht, ndjeshmëria është e lidhur ngushtë me strukturën e trurit tonë, veçanërisht me neuronet pasqyruese, të cilat janë kryesisht përgjegjëse për vënien e vetes në këpucën tjetrit.
Nga ana tjetër, kur shohim filma me përmbajtje të lartë emocionale, truri ynë gjithashtu liron oksitocin, një neurotransmetues i fuqishëm që na ndihmon të lidhemi me të tjerët dhe na lejon të jemi më të kuptuar, të dashur dhe të besueshëm.
Pamundësia për të zënë vendin e të tjerëve është një disavantazh social, ndërkohë që ndjeshmëria emocionale, aftësia për të kuptuar të tjerët dhe për të përjetuar emocionet e tyre, e cila na lejon të zgjerojmë horizontin tonë emocional, zbulon se jemi njerëz më të fortë.
